Geçenlerde bir gün eşime “ beni ne kadar çok seviyorsun?” dedim. O’ da “çoook” dedi. “Yani en çok sevdiğin ben miyim?” dedim.Herhalde o an kadınca bir romantizm içinde olduğumu sandı ve en kestirme yoldan gidip “evet” dedi. “Yok yok öyle değil”dedim.”Önce vatanını sevmelisin” deyince farklı duygular içinde olduğumu anladı. Haksız mıyım? Vatan olmasaydı evimiz, ocağımız , kurulu düzenimiz ,eşimiz, evlatlarımız olur muydu? O an ikimizinde sesi titredi, boğazımıza bir yumruk çöreklendi.
Ne yapayım ben de böyleyim. Hani şu Avrupa Birliği parlementerinin tanımladığı “modası geçmiş Kemalistler” den…Ah bir sorsa “buyrun benim” diyeceğim; ardından da “başına benim kadar taş düşsün” diyeceğim amma velakin modamız geçmiş,tedavülden kalkmak üzereyiz, hükmümüz yok anlayacağınız…
Sözün özü bize bu vatanı bırakabilmek için eşinden, evladından, anasından, babasından,aşından gözünü kırpmadan vazgeçip, canlarını feda etmek pahasına mücadele eden, Kurtuluş Destanı’ nı yazan başta Gazi Mareşal Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere emeği geçen tüm canların önünde saygı ve minnetle eğilirim…
Onlar benim için ölmediler, ancak unutulurlarsa…………………yok, dilim varmıyor. Asla öyle bir seçenek yok, olmamalı !!!
Elif
Milletimizin 30 Ağustos Zafer Bayramı kutlu Olsun,Bu duyarlılığınız için teşekkürler, iyi çalışmalar dilerim.
YanıtlaSil